2 maja to dzień, w którym Polska mieni się bielą i czerwienią. Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej oraz Dzień Polonii i Polaków za Granicą to święta, które splatają się w jedną opowieść o tożsamości, pamięci i wspólnocie. To czas, gdy flaga – prosty, a zarazem potężny symbol – staje się nicią łączącą Polaków w kraju i na całym świecie. Ale co tak naprawdę świętujemy, wywieszając biało-czerwoną? I dlaczego ten dzień jest tak szczególny?
Flaga Polski to więcej niż dwa pasy materiału. Jej barwy, wywodzące się z herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, niosą w sobie wieki historii. Biel symbolizuje łagodność, czystość i dobrobyt, czerwień – odwagę, krew przelaną za wolność i walkę o niepodległość. Uchwalone w 1831 roku jako barwy narodowe, stały się znakiem jedności w czasach zaborów, wojen i zniewolenia. 2 maja 1945 roku polscy żołnierze zatknęli ją na Reichstagu i Kolumnie Zwycięstwa w Berlinie, ogłaszając światu, że Polska nie zginęła. To właśnie ten moment historycy wskazują jako jeden z powodów wyboru daty święta, ustanowionego w 2004 roku. Drugi, bardziej prozaiczny, to wypełnienie luki między 1 a 3 maja, gdy flagi w PRL-u zdejmowano, by nie czcić zakazanego Święta Konstytucji.
Dziś Dzień Flagi to zaproszenie do radosnego patriotyzmu. Akcje takie jak #mojaflaga, organizowana przez Biuro „Niepodległa”, zachęcają do wywieszania flag i dzielenia się zdjęciami w mediach społecznościowych. To gest prosty, ale wymowny – każdy, kto wiesza flagę na balkonie czy w oknie, staje się ambasadorem polskości. W tym roku dzieci i młodzież polonijna z całego świata recytowały wiersz Gałczyńskiego „Pieśń o fladze”, przypominając, że biało-czerwona jest jak „puchar wina” i „śnieżna lawina” – pełna emocji i siły.
Równie ważny jest Dzień Polonii i Polaków za Granicą, obchodzony od 2002 roku. To hołd dla 20 milionów rodaków rozsianych po świecie, od Chicago po Sydney, od Londynu po Buenos Aires. Polacy za granicą to nie tyle emigranci, co ci, którzy wbrew woli zostali wyrwani z ojczyzny, której bestialsko zmieniono granice. Wkład tych ludzi w walkę o niepodległość, pielęgnowanie kultury i tradycji jest nieoceniony. W tym dniu prezydent Andrzej Duda wręcza odznaczenia polonijnym działaczom, a flagi państwowe trafiają do organizacji wspierających polskość za granicą. To przypomnienie, że polskość nie zna granic geograficznych.
Flaga, choć prosta, jest symbolem wymagającym szacunku. Miniprzewodnik MSWiA „Biało-Czerwona” przypomina, że nie wolno na niej umieszczać napisów, a jej proporcje muszą wynosić 5:8. To detale, które budują naszą świadomość narodową. W świecie pełnym podziałów biało-czerwona pozostaje znakiem jedności – niezależnie od tego, czy wisi w Warszawie, czy w polskiej szkole w Oslo.
Wywieszając flagę, nie tylko upamiętniamy historię, ale budujemy przyszłość. To gest, który mówi: jesteśmy dumni, jesteśmy razem. Niech więc 2 maja biało-czerwona załopocze wszędzie, gdzie biją polskie serca – w kraju i za granicą. Bo, jak napisał Czesław Janczarski, „powiewa flaga, gdy wiatr się zerwie, a na tej fladze, biel i czerwień”.
