Tęsknota ma swój dźwięk. Bywa nim brzdęk srebrnych cekinów na stroju krakowskim, tupot obcasów mazura albo melodia, która jak rzeka płynie przez serca tych, którzy daleko od Ojczyzny odnaleźli sposób, by zachować z nią więź. W Monachium, mieście pulsującym kosmopolitycznym rytmem, zespół „Krakowiak” jest niczym żywa iskra polskości – tańcząca, śpiewająca, rozświetlająca serca Polonii i wszystkich, którzy mają szczęście ich zobaczyć.
Barbara Menhard, założycielka zespołu, to kobieta, której dusza przechowuje echo rodzinnych tradycji. Urodzona w małopolskiej Turzy, gdzie ziemia przesycona jest historią i sztuką, wyniosła z domu miłość do polskiego folkloru oraz ducha wytrwałości i pasji. Taniec nie był dla niej dodatkiem do życia – stał się jego esencją. Od pierwszych kroków w dzieciństwie po lata emigracji w Niemczech, nieustannie szukała sposobów, by wyrazić siebie poprzez ruch.
To tęsknota – uczucie bliskie każdemu emigrantowi – stała się zaczynem do stworzenia czegoś pięknego. Zamiast zamknąć ją w ciszy, Barbara nadała jej rytm i ruch. Zaczęło się od niewielkiej grupy dzieci, a dziś „Krakowiak” to niemal pięćdziesięcioosobowa wspólnota – dzieci, młodzież, dorośli – tworząca barwną mozaikę polskich tradycji. Ich tańce i pieśni są hołdem składanym Ojczyźnie.
Z dystansu widać wyraźniej
Na emigracji patriotyzm nabiera nowych odcieni. Oddaleni od codziennych spraw, ludzie wyraźniej dostrzegają zarówno piękno swojego kraju, jak i to, co wymaga troski. Polska oglądana z daleka staje się mozaiką wspomnień i wartości – smakiem dzieciństwa, melodią języka, tęsknotą za lepszym jutrem. Ta perspektywa pozwala docenić bogactwo kultury, siłę wspólnoty i dumę z przeszłości.
Działalność zespołu „Krakowiak” to wyraz tej refleksji. Każdy ich występ przypomina, że polskość nosi się w sercu, niezależnie od granic. To, co w kraju ojczystym bywa codziennością, dla nich jest skarbem – czymś, co warto pielęgnować i przekazywać dalej.
Folklor jako pomost między kulturami
„Krakowiak” to więcej niż zespół folklorystyczny. To opowieść, którą można usłyszeć, zobaczyć i poczuć. Każdy ich występ jest jak list miłosny do Ojczyzny – wysłany z serca, przepełniony zapachem polskich łąk, dźwiękiem oberka i barwami tradycyjnych strojów.
Dla młodszych członków zespołu taniec to droga do poznania swoich korzeni. Wspólne próby, występy, szycie strojów i rozmowy o historii budują nie tylko poczucie przynależności, ale także więź z Polską, która mimo geograficznej odległości pozostaje bliska.
Ten zespół to znacznie więcej niż tylko taniec – to prawdziwa społeczność, której fundamentem są przyjaźnie, wspólne doświadczenia i radość z bycia razem. To miejsce, gdzie tworzą się relacje na całe życie, a wspólne wyjazdy, występy i wydarzenia stają się okazją do budowania więzi, które przekraczają granice pokoleń.
Członkowie zespołu organizują liczne spotkania, które niosą radość i umacniają poczucie wspólnoty. Wśród nich są wyjątkowe chwile, takie jak obchody Dnia Dziecka i Dnia Matki, rodzinne pikniki na świeżym powietrzu czy magiczne wieczory wspólnego kolędowania. Każde z tych wydarzeń to nie tylko okazja do świętowania, ale także do wzmacniania więzi i pielęgnowania tradycji.
Organizują spotkania przy Polskiej Parafii Katolickiej w Monachium, wspierając jej życie kulturalne i duchowe. Członkowie są dla siebie wsparciem w trudnych chwilach, uczestniczą w rodzinnych uroczystościach, pomagają sobie nawzajem, kiedy życie na obczyźnie stawia wyzwania. Tworzą drugą rodzinę – wybraną, lecz nie mniej ważną.
Wspólne świętowanie i codzienne gesty przypominają, że tradycje żyją nie tylko w tańcu, ale przede wszystkim w relacjach, które tworzymy i w sercach, które dzielimy z innymi. To dzięki takim inicjatywom tradycja zyskuje nowe życie, a wspólnota rośnie w siłę, łącząc przeszłość z teraźniejszością w atmosferze radości i bliskości.
Taniec jako dar
„Krakowiak” to również dowód na to, że sztuka może być formą pomocy. Zaangażowanie w akcje charytatywne, takie jak „Paczka dla Bohatera”, pokazuje, że taniec nie tylko wyraża emocje, ale też niesie dobro. To kolejny wymiar polskości – tej, która śpiewa o miłości do Ojczyzny, ale również działa na rzecz innych.
Tańcząca Ojczyzna
Przybliżenie Ojczyzny ma wiele obliczy. Dla jednych to wspomnienia, dla innych praca na rzecz promowania kraju. Dla „Krakowiaka” to ruch, rytm i melodia. Każdy występ to opowieść o Polsce – jej historii, tradycjach i ludziach.
Pod przewodnictwem Pani Barbary zespół przypomina, że polskość nie zna granic. Jest jak rzeka płynąca przez serca tych, którzy tworzą przestrzeń, gdzie kraj ojczysty zawsze pozostaje obecny. Dla widzów to spotkanie z pięknem, dla tancerzy – sposób na pielęgnowanie tożsamości, dla świata – zaproszenie do odkrycia Polski w najpiękniejszej formie.
W Monachium, daleko od ojczystej ziemi, „Krakowiak” tańczy w rytmie polskości, która nie tylko żyje, ale też zachwyca i inspiruje. To przypomnienie, że Polska to coś, co nosimy w sercu, bez względu na odległość.
