Wajô Ekscelencja ùrodzëła sã w Kirgistónie, a do Miemiec przëcygnëlë sã dopiérze w 1973 rokù. W tim czasã w Miemcach lëdze zazwëczôj nié przëjimowalë ju Komunii klëczącë. Z tegò, co wiémë, mëmka JE wròcëła czëdes z kòscoła głãbok kòmùdna… Mòżemë wròcëc do téj situacjë i zapëtac jaczi cësk miała òna na JE?
Mòją pierszą religijną fòrmacjë jô òtrzëmôł w pòdzemnim Kòscele – òd starszich, mòjich òbù ómów, wszëtcë òni bëlë głãbok wiérzącima katolëkama. Je nót pamiãtac, że wnenczas Kirgistón bëł partã Sowiécczégò Związkù, gdze aktiwno biôtkòwano z Kòscołã, a wszelejaczé przejawë wiarë bëłë òstro zdłôwiané. Pòzni przëcygnelimë do Estonie, gdze służëł kapłón ò nôzwëskù Pawłowski – pòlsczé nôzwëskò, chòc sam òn pòchòdzëł z Łotwë i nié wiém czë miôł pòlsczé kòrzenie. Bëł to swiãty człowiek, jaczi przëżëł kòncentracyjny lager. Nen ksądz zaszczépił we mie głãbok szacënk do Eùcharistië. Jegò pòstawa i òsobisti przëtrôfk miałë na mie wiôldżi cësk i ùfòrmowałe mòją dëszã. Nim wëjechalemë z Estonii do Miemców, òjc Pawłowski òstrzégł naju i rzekł: „Ùważajta, bò w Miemcach je wiele Kòscołów, w jaczich ùdzelô sã Kòmunie na rãkã. Proszã nié wchodzta do taczich Kòscołów. Nié jidzta do tam!”. Më mù òbiecali, że bãdzemë taczé swiãtnicë òmijac szëroczim łukã. Czëdë jô przëjachôł do Miemiec, jô bëł wnet 18 lat stôri, pierszi rôz jô miôł widzôné lëdzy jaczi przëjimalë Swiãtą Kòmunië stojącë, w rédzë, trzëmającë Hostiã w rãkach – jak w jaczé firmòwé stołówczi. Mëma, mòje rodzeństwò i jô bëlë baf! Më bëlë tak strząsnãcé, że z wiôldżim trëdã më przëjelë Kòmunia.
JE próbòwał klëkac?
Doch jo. Czëdë më przëjechalë do Miemiec, wnet we wszëtczich katolëcczich Kòscołach ùdzélano Swiãti Kòmunii blós na rãkã. W naji môłi môlëznie bëłë trzë Kòscołë. Pò pierszim doswiôdczënim mëma pòwiedzała, że ju nigdë nié pùdzëmë do tegò Kòscoła, w jaczim më bëlë jakno pierwszim – ze wzglãdu na òbietnicã dôną òjcowi Pawłowsczémù. Më spróbowalë w drëdżim kòscele, le bëło tak samò. Òstôł nama blòs jeden slédny Kòscół w tim môlù. Bëlno to pamiãtam, jak pò pòwroce ze Mszë mëma wezdrzała na naju, szterë dzëców, i zôczãła płakac. Pòwiedzała wnenczas: „Ach, mòje dzëcë, jô nié rozmiém, jak lëdzë mògą tak traktowac najégò Póna?” Jéj łzë na wiedno òstałe w mòjim sercù.
W Pòlsce téż wiele lëdzy przëjimô Swiãtą Kòmuniã stojącë, a czasã do rãczi, chòc to slédne nié je tak pòwszechné.
Eżle chòdzy ò Pòlskã, to wprowadzenié Swiãté Kòmunii na rãkã òstało oficjalno przewelowané przez Kònferencjã Pòlsczégò Episkopatù w 2004 rokù – wiãc rok przëdë smiercą Jóna Paùla II. Bë wprowadzëc Swiãtą Kòmuniã na rãkã brëkùjã wiãkszosc dwùch trzëcich głosów biskupów, a pòtem papiéż mùsi dac zgòdã. Kònferencja Pòlsczégò Episkopatù przëwelowała nen wniosk, a Jòn Paùeł II (niestetë) gò zacwierdził.
Pò przëczëtanim tegò wëwiadù niéchtërni wiérni, ë téż ksąża mògą rzeknąc, że to blós priwatnô òpiniô Jegò Ekscelencjë. Mògą téż argumeńtowac, że Jegò Ekscelencja bëł wëchòwôny w jinszé kùlturzë i nié rozmie cawno zrozmiec zmiéniającëch sã czasów, a pòzdrzadczi JE nié pasëją do epoczi.
Mòże bëc ròwnak jinaczé. W jawernoce mògã miec wiãkszé doswiôdczenié jak wszëtczi ti, jaczi tak pòwiédzą – nié blós ze wzglãdu na wiek, ale téż temù, że jô żëł i służëł w różnéch kùlturach i wiele krajach. Jô òstôł wëchòwóny w pòdzemnim Kòscele w Kirgistónie, pòzni jô mieszkôł w Estonie i w Miemcach, jesz pòzni przez sétmë latów jô służëł w Brazylsczi – w czësto jinszi kùlturze, gdze jô pòtkôł sã z teòlogia wëzwòleniégò – marksëstëwską jideologią próbòjącą zniéształcëc naùkã katolëcczégò Kòscoła. Przez dzesãc latów jô mieszkôł w Rzimie. Jô òstôł mianowóny przëzë Apòsztolsczą Stolëcã apòsztolsczim wizytatorã dlô Bractwa sw. Piusa X, co zaprowadzëło miã do ròżnich krajów, gdze dzëjô Bractwò. Pòstãpno jô òstôł téż mianowóny apòsztolsczim wizytatorã w Africë, gdze téż jô spãdzëł wiele latów. Môm wiãc swòje bezpòstrzédne doswiôdczenié wiele kùlturów, regionów ë przejawów katolëcczégò żëcégò – Eùropië, Łacinsczé Americë, Africë…
Jaczé wniosczi wëcygnął JE z tëch wszëtczich placów?
Wszãdze jô widzôł nen sóm schemat: pòstãpującą prostantizacjã Swiãté Mszë i utratã tczë wòbec Nôswiãtszi Eùcharistie. To òglowozemsczi zjawiszcze – jô bë pòwiedzôł nawet, że mômë do ùczinkù z dëchòwim wirusã, jaczi pròbujã ùmniészëc swiãtosc liturgië i pòdważëc wiarã w jawerną òbecnosc Christusa w Eucharistie. A ròwnoczasno – co je baro bùdëjącé – kòżdim kraju lëdzë spontaniczno chcą klëkac przëd Pónã Jëzësã ë przëjmowac Gò do lëpów. Mòże je to wëdrëkòwóné w najim katolëcczim DNA i mimò té straszné presjë – tak bùtnowé jak i bënowé – katolëcë môją swiądã, że mùszą ùdżic kòlana przëdë Królã Królów. Tak wiãc nié je to sprawa kùlturë, to cos głãbszégò, to sensus fidei – nôdprzërodzoné, jintujicyjné òdczëcé, jaczé mô całi Bòżi lud, pòzwalającë na zgódne ùznawanié prôwd wiarë – wcyg żëwé w dëszë kòżdégò katolëka. Wiara je ta sama w kòżdé kùlturzë i w kòżdim czasë. Je prôwda, że czasë sã zmiéniają – le nié òznaczô to, że swiãté zachë sã mùszą zmiéniac!
