„Płatni zdrajcy, pachołkowie Rosji” – grzmiał z mównicy sejmowej Donald Tusk, spoglądając na prawą część sali plenarnej. Przywoływał słowa Leszka Moczulskiego, który trzy dekady temu tak właśnie rozszyfrowywał skrót PZPR. „Nazwa Zjednoczona Prawica może być dokładnie tak samo rozczytana” – przekonywał rozemocjonowany szef rządu. Are you talking to me? – przypomniała mi się zaraz scena z kultowego Taxi Driver (zobaczyć można tutaj:https://rb.gy/r8szds).
Czy aby na pewno premier mówił do mnie? Nie sądzę. Może kierował te słowa do przebrzydłych PiSiorów, którzy musieli wprost przewracać wzrokiem z niedowierzania, że im jedno oko poszło na Maroko, a drugie na Skierniewice. Też nie sądzę, bo może i PiSiory zbytnio lotni nie są, ale dwa palce wskazujące połączyć jeszcze potrafią. To do kogo premier mówił te piękne pierdoły? Premier mówił do swojego najtwardszego, najwierniejszego elektoratu, który jakby mu wyłożyć kawę na ławę, to sobie rękę odgryzie, a prawdę odważnie odrzuci. Nie będę więc pisał, jak to całe środowiska związane KO, PSL i Lewicą próbowały z Rosjan robić lud europejski, zapraszało Moskali do NATO, akceptowało kremlowskiego satrapę takim jakim jest, bo to nie ma żadnego – nawet płytkiego – sensu.
Panie premierze – proszę ich wszystkich (te ruskie onuce) aresztować, do ciemnicy o chlebie i wodzie (a wody im nie żałować, lać wiadrami jak CIA w terrorystów), w szafy pancerne pozamykać, a pancerze silnie okładać pałami. Nie ma litości dla zdrajców kraju nad Wisłą! (teraz marze przez jakieś 5 minut z dłońmi złożonymi na piersi). No tak, ale z kim pan będzie wówczas współpracował, jak pańscy ministrowie pójdą w kazamaty? I w końcu, gdzie pan sam będzie siedział, gdy już wszystkie skróty będą definitywne rozszyfrowane?
Stefan Kisielewski, niezapomniany „Kisiel” pisał: „Według znanego dowcipu Polacy dzielą się na nauczycieli („Ja pana nauczę”), ekshibicjonistów („Ja panu pokaże!”) oraz nieznanych („Pan nie wie, kto ja jestem!”). Kim zatem jest Donald Tusk, obywatel uśmiechniętej Polski!? Jak mawiał Stirlitz (Siedemnaście mgnień wiosny) jest to na dzisiaj „materiał do przemyślenia”.
