Niedziela Palmowa co roku budzi we mnie mieszankę radości i zadumy. To dzień, gdy w kościele śpiewamy „Hosanna”, trzymając w dłoniach kolorowe palmy, a chwilę później słuchamy przejmującego opisu Męki Pańskiej. To napięcie – między entuzjazmem a cierpieniem – staje się znakiem nie tylko liturgii, ale i życia duchowego. Tradycje tego dnia, procesje, palmy, wspólne śpiewy – to wszystko ma swoją wartość i głębię. Ale w tym roku poczułam, że chcę spojrzeć na Niedzielę Palmową inaczej – przez pryzmat serca, nie tylko zwyczaju.
Chcę się zatrzymać przy tym, co ta niedziela mówi o mojej wierze. O moich własnych „z daleka” – jak u Piotra, który w Ewangelii stoi „z daleka”, boi się podejść zbyt blisko Jezusa (Mk 14,54). To spojrzenie osobiste, może trochę nieporadne, ale szczere. Bo wiara – choć zakorzeniona w tradycji – nie jest tylko przekazem zwyczajów. Jest drogą, na której wciąż uczę się chodzić.
Wiara w Niedzielę Palmową przypomina tłum w Jerozolimie – pełna jest entuzjazmu, ale krucha. Ludzie wiwatują na widok Jezusa, rzucają mu płaszcze pod nogi, wołają „Hosanna!”. A jednak już za kilka dni wielu z nich będzie krzyczeć „Ukrzyżuj Go!”. To bolesne, ale prawdziwe – nasza wiara często balansuje między uniesieniem a zwątpieniem, między światłem poranka a cieniem krzyża. Niedziela Palmowa zaprasza mnie, by zadać sobie pytanie: czy moja wiara trwa tylko wtedy, gdy jest łatwo, czy także wtedy, gdy nadchodzi noc?
Jezus wjeżdża do Jerozolimy na osiołku – nie jako wojownik, ale jako Król pokoju. Nie szuka triumfu, lecz serc. I może właśnie w tej pokorze, w tym braku spektaklu, najpełniej objawia się Jego Boskość. To zaproszenie, by szukać Boga nie w nadzwyczajnych znakach, ale w prostocie, w cichości, w codzienności.
Czytanie Męki Pańskiej w tym roku (Ewangelia wg św. Łukasza, Łk 22, 14 – 23, 56) jest jak lustro. Odbijają się w nim nie tylko bohaterowie Ewangelii, ale i my sami. Postać Piotra porusza mnie szczególnie. Piotr – ten, który był tak blisko, tak pełen zapału i zapewnień („Choćby wszyscy zwątpili, ja nie!”) – w godzinie próby staje z daleka i zapiera się swojego Mistrza. Nie z braku miłości, ale z lęku. To nie tylko historia o zdradzie – to opowieść o ludzkiej słabości i o miłości Boga, która tej słabości się nie lęka.
Bo Jezus nie odrzuca Piotra. Nie wyrzuca mu zaparcia. Szuka go po Zmartwychwstaniu – nie po to, by go osądzić, ale by mu powiedzieć: „Paś moje owce” (J 21,17). To jedno z najpiękniejszych przesłań Niedzieli Palmowej: Bóg nie oczekuje od nas doskonałości, ale gotowości, by wracać. Nawet jeśli nasze „z daleka” jest wyrazem lęku – Jego miłość jest bliska.
Kontrast między bliskością a dystansem prowadzi przez całą liturgię Niedzieli Palmowej. Tłum jest blisko, ale powierzchownie. Piotr chce być blisko, ale strach każe mu się oddalić. Tylko nieliczni – jak Maryja, Jan, Maria Magdalena – wytrwają przy krzyżu. Wiara w Niedzielę Palmową stawia mi pytanie: gdzie ja jestem? Czy potrafię być blisko, nawet jeśli to boli? Czy moja bliskość do Jezusa kończy się tam, gdzie zaczyna się cierpienie?
Ale jest w tej historii jeszcze jedna nadzieja – Jezus akceptuje dystans. Nie przymusza, nie wymusza miłości. Jego spojrzenie szuka nas w oddali, jak wtedy, gdy spojrzał na Piotra po jego zaparciu się (Łk 22,61). To spojrzenie nie potępia – ono przypomina, że jesteśmy znani i kochani także w naszym lęku i słabości.
Niedziela Palmowa przypomina mi, że wiara to nie sprint, ale droga. Że upadki nie są końcem – mogą być początkiem nowego spotkania. Bóg czeka – cierpliwie, cicho, z miłością. A ja, choć czasem z daleka, chcę iść. Może niepewnie, może z drżeniem – ale w Jego stronę.
